بسم الله القاصم الجبارین
ما نَنْسَخْ مِنْ آیَةٍ أَوْ نُنْسِها نَأْتِ بِخَیْرٍ مِنْها أَوْ مِثْلِها أَ لَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدیر (بقره 106)
سردار عشق و شهادت پر کشید. قهرمان ملی مبارزه و مقاومت آسمانی شد. در هم کوبنده ی کفر و تکفیر و توحش در منطقه به ملا اعلی پیوست. خبر شهادت قهرمان ها را در تاریخ خواندن، با احساس فرود آمدن این خبر بر قلب، خیلی متفاوت است. خبر شهادت مطهری و بهشتی که دست چپ و راست امام راحل و قهرمانان مبارزه و جهاد در اوایل انقلاب بودند را در تاریخ معاصر خوانده بودم ولی نمی دانستم خبر شهادت چنین قهرمانانی با دلهای پدر و مادرهای ما چه کرده است اما امروز همان درد را در سینه حس می کنم. سالها سردار سلیمانی برایم یک الگو بود و من که بعد از حضرت آقا، تنها او را به یقین یکی از سیصد و سیزده یار قیام مهدوی می دانستم حالا دیگر کسی را اینچنین سراغ ندارم. او کسی بود که عیار و الگوی جدیدی در سلام نظامی دادن به بشریت آموخت و به همه یاد داد که وقتی جلوی مولایت سلام نظامی می دهی نه تنها یک دست را باید برای نشان دادن سربازی به سر برسانی، بلکه دست دیگر را هم باید به نشان دلدادگی روی سینه و قلب و دلت بگذاری. ای سردار عزیز روزی که فرمودی که تو هماورد آمریکا در منطقه هستی و نیازی به سپاه و نیروهای مسلح نیست هیچ تصور نمی کردم که منظورت هماوردی با خون باشد و فکر می کردم با دستان پرتوانت این رویارویی را رقم خواهی زد اما اشتباه می کردم تو سالها این خون را تطهیر و خالص کرده بودی و با قلب صاف و عاشقت آن را پالایش نموده بودی تا قدرت این خون را برای چنین روزی افزون نمایی. اینک که این خون به زمین ریخته است کل منطقه را از حلقوم آمریکا و اسرائیل بیرون خواهد کشید. چه خوب معامله کردی که هم ماموریت دنیوی ات را با خونت پیش بردی و هم خود را به کاروان رفقای شهیدت ملحق نمودی و آخرتت را به مدال شهادت مزین نمودی...
