الحمدلله امسال آقا محمد حسن توفیق پیدا کرد در عزای سالار شهیدان پیراهن مشکی به تن کند و سربند ببندد و به نوبه ی خود حق تعظیم شعائر حسینی را ادا نماید. دعا بفرمایید ان شاء الله اقامه ی عزای این عزادار کوچولو مورد رضای حضرت اباعبدالله قرار گرفته و امام حسین علیه السلام ایشان را در خیل نوکران و شیعیان خود بپذیرد و در سفینه ی نجات خود جای دهد.
اولین عاشورای بعد از ازدواجمان روستای برگه (مازندران بخش گهرباران) یعنی زادگاه خانم اسفندیاری (همسر گرامی بنده) بودیم. مراسم جالبی داشتند در طی سالیان متمادی کلی برنامه در روزهای تاسوعا و عاشورا طرح ریزی شده بود و تقریبا تمام روز را پر می کرد. در محله ی اسفندیاری های روستا، دو تا مسجد وجود دارد، مسجد جامع و مسجد امام حسین علیه السلام. شب تاسوعا عزاداران این مسجد فاصله ی دو مسجد را هیئت راه می اندازند و یک پذیرایی و نوحه و عزا مهمان آن مسجد می شوند. شب عاشورا مسجدی که اهلش میهمان داری کرده بودند این بار خود هیئت راه می اندازند و یک پذیرایی مختصر و نوحه و عزا مهمان مسجد دیگر می شوند. نوحه های محلی سوزناکی نیز خوانده می شود. معمولا بزرگ روستا در این مراسمات پیرمرد حاج حسین نامی است که همه به او ارادت دارند و شعر معروفی که هر سال برای نوحه اش تکرار می کند به نام "شه کشور شهادت" معروف است. ناهار روز عاشورا هم همه در مسجد جامع مهمان سفره ی آبگوشت (دیزی) نذری هستند. شام غریبان جالبی هم دارند. ان شاء الله عمری باشد یک سال باید دوربین ببرم از این مراسمات مستند تهیه کنم. بگذریم، از موضوع نوشته خارج نشوم غرض این بود که سال اول مهمان عزاداران روستای برگه بودیم. سال دوم اما خانم اسفندیاری مهمان سفره ی عزای حسینی مردم خرم آباد بودند. ایشان ضمن ارادتی که به این مراسم پیدا کردند و خودشان هم گل عزا بر چادرشان مالیدند لطف فرمودند یادداشتی ( چند روز بعد از عاشورای 90) به پیشنهاد حقیر نوشته اند که در ادامه تقدیم می شود.
